စိတ္ပ်က္ဘြယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္
ယခုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာစစ္အစိုးရ ႐ံုးစိုက္ရန္ ရည္ရြယ္တည္ထားခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ သက္တမ္းမွာ ၃ႏွစ္တိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သာမန္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ ေနထိုင္ေနရေသာ ျပည္သူမ်ားအတြက္မူ ေနျပည္ေတာ္သည္ အသည္းႏွလံုးမဲ့ေသာ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။
တခ်ိန္တခါက ၀ါးေတာမ်ားႏွင့္ ႀကံစိုက္ခင္းမ်ား ရွိခဲ့သည့္ တအိအိလိႈင္းထေနေသာ ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေနျပည္ေတာ္၏ လမ္းမက်ယ္ႀကီးက လြန္းထိုးေနေသာ အစိုးရ အေဆာက္အဦးမ်ားအၾကား တည္ရိွေနသည္။ ဤျမင္ကြင္းမွာ စစ္အစိုးရ ရန္ကုန္မွ ၿမိဳ႕ေတာ္ေျပာင္းေရႊ႕လာအၿပီး ၃ ႏွစ္အၾကာတြင္ ျမင္ေတြ႔ရေသာ ေနျပည္ေတာ္ ျဖစ္သည္။
ယခင္အခ်ိန္ႏွင့္ ယခုအခ်ိန္ အၾကား ကြာျခားခ်က္မွာ အစုိးရ႐ံုးမ်ားတြင္ ထိန္ထိန္ညီးေအာင္ ထြန္းထားေသာ မီးေရာင္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ငတ္ေနေသာ တိုင္းျပည္တခု၏ အနက္ေရာင္ ညကမၺလာ ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာပင္ ထိုအလင္းေရာင္တို႔က ညခ်မ္းအခ်ိန္အခါတြင္ ထြန္းေတာက္ပေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းလမ္းမမ်ားသည္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ေနၾကၿပီး ည ၁၁နာရီထိုးပါက ညမထြက္ရအမိန္႔ႏွင့္အတူ အားလံုး လူသူသက္ရွိ အရိပ္အေယာင္ ရွင္းလင္းေနေတာ့သည္။
ေန႔လယ္ခင္းအခ်ိန္တြင္မူ ဒါဇင္၀က္နီးပါးမွ်ေသာ ေစ်းႀကီးမ်ားတြင္ ေစ်း၀ယ္သူမ်ားႏွင့္ ပ်ာပန္းခတ္ စည္ကားေနၾကၿပီး အလုပ္အားလပ္ေနသူ စစ္တပ္အရာရွိမ်ားက ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္တ၀ိုက္တြင္ ေပၚထြက္လာေနေသာ ေဂါက္ကြင္းမ်ားအနက္မွ ကြင္းတကြင္းတြင္ ေဂါက္သီး႐ိုက္ေနၾကမည္ျဖစ္သည္။ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္ရန္အတြက္ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္တြင္ တိရစာၦန္ဥယ်ာဥ္တခုလည္း တည္ထားေသးသည္။
ဘိန္းျဖဴႏွင့္အတူ ႏိုင္ငံေတာ္၏ သယံဇာတမ်ားျဖစ္သည့္ ေက်ာက္ျမက္ရတနာ၊ ကြၽန္းသစ္၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔တို႔ကို ျပည္ပတင္ပို႔၍ ရရိွလာေသာ ေငြေၾကးမ်ားျဖင့္ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းမွ ေခတ္ေနာက္က်သည့္ ေဒသတခုကို ႏိုင္ငံေတာ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲတည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းအေပၚၿမိဳ႕ခံျပည္သူမ်ားက သိပ္လိုလိုလားလား မရွိၾကေပ။
“ဒီေနရာက သူတို႔ (အုပ္ခ်ဳပ္သူ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား) အတြက္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ေသာ့ပိတ္ထားတဲ့ ကုန္းေျမတခုပဲ” ဟု ၿမိဳ႕ခံတဦးက သူေျပာေနသည္ကို ေဘးပတ္၀န္းက်င္က နားေထာင္ေနမေန အကဲခတ္ရင္း ေျပာျပသည္။ ျပည္သူမ်ားသည္ မင္းတို႔၏ နန္းစိုက္ရာဟု အဓိပၸာယ္ရသည့္ ေနျပည္ေတာ္ဟု ေခၚဆိုေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို ေျပာင္ေနာက္မႈေၾကာင့္ အဖမ္းဆီးခံ၊ ေထာင္ခ်ခံ ၾကရသည္ဟူသည့္ သတင္းမ်ား ထြက္ေပၚခဲ့ေသးသည္။
ၿမိဳ႕ခံျပည္သူမ်ားသည္ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရမည့္အေရးကို ေတြးေၾကာက္၍ အင္တာနက္ကိုပင္ မသံုးရဲ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုမွ်မက ေနျပည္ေတာ္တြင္ လံုၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ လက္ကိုင္ဖုန္း အသံုးျပဳ၍မရႏိုင္ေအာင္လည္း စီမံထားေသးသည္။
ရန္ကုန္မွ လာေရာက္လည္ပတ္ေသာ မိတ္ေဆြတဦးကမူ သူအင္တာနက္အသံုးျပဳေနစဥ္ အစိုးရေထာက္လွမ္းေရးတဦးက သူ၏ အခ်က္အလက္သိုမွီးကိရိယာ (memory stick) ကို ယူၾကည့္ကာ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး အခ်က္အလက္မ်ား ပါမပါ စစ္ေဆးခဲ့သည္ဟု ေျပာျပသည္။
ျပည္တြင္းစာေစာင္မ်ားအတြက္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ အေျခစိုက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ သတင္းေထာက္မ်ားကမူ အာဏာပိုင္မ်ား၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ မရိွတတ္ျခင္းအေပၚ ေစာဒကတက္ၾကသည္။ သူတို႔ကို မၾကာခဏ ဆိုသလို အစိုးရအေဆာက္အဦမ်ား ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ မျပဳေၾကာင္းလည္း ပိတ္ပင္တတ္ေသးသည္။
လာေရာက္လည္ပတ္သူ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ သတင္းေထာက္မ်ားကို အၿမဲတေစေစာင့္ ၾကည့္ရန္ လံုၿခံဳေရး အရာရိွမ်ား ကို ၫႊန္ၾကားခ်က္မ်ားလည္း ထုတ္ထားသည္။
အစိုးရ႐ုံးစိုက္ရာ ရန္ကုန္မွ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာသည့္ လြန္ခ့ဲေသာ ၃ႏွစ္မွစ၍ ၎တို႔ဘ၀ တုိးတက္ခဲ့ျခင္း မရိွဟု ၿမိဳ႕ခံမ်ားက ေျပာျပၾကသည္။
တိုင္းျပည္၏ေနရာ အႏွံ႔အျပားမွ ေခၚေဆာင္လာၿပီး ယခုတိုင္ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရသူ အလုပ္သမားမ်ားသည္ တေန႔လွ်င္ လုပ္အားခ က်ပ္ ၂၀၀၀၊ ၂၅၀၀ ခန္႔အတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကရၿပီး လက္ျဖစ္တဲမ်ားတြင္ ေနထိုင္ေနၾကရသည္။ ညံ့ဖ်င္းေသာ အစားအစာႏွင့္ မသန္႔ရွင္းေသာ တြင္းေရကို အားထား၍ အသက္ဆက္ေနၾကရသည္။
ေနျပည္ေတာ္ရိွ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာ အေဆာက္အဦမ်ားအတြက္ တာ၀န္ယူထားေသာ ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီအမ်ားစုသည္ လုပ္ငန္းမ်ားကို ရပ္ဆိုင္း၍ ဆိုင္ကလုန္းတိုက္ခံခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္တိုင္းႏွင့္ ဧရာ၀တီတိုင္းသို႔ အေရးေပၚ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ၾကသည္။ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္သားမ်ားသည္ လုပ္ရန္က်န္ရွိေသာ ေန႔မ်ားအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးတစံုတရာမရရိွသလို အသက္ရွင္ေနထိုင္ရန္အတြက္ အတိုးႏႈန္း ၂၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေပး၍ ေငြေခ်းကာ ရပ္တည္ ေနထိုင္ေနၾကရသည္။
ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေငြတြင္းနက္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ေငြေပါသူမ်ား ရွိၾကပါသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းပိုင္ရွင္မ်ားက လခေကာင္းေကာင္းရကာ စိတ္ႀကိဳက္သံုးစြဲႏုိင္ေသာ ထိပ္တန္းအစိုးရအရာရိွမ်ားႏွင့္ ယင္းတို႔၏ မိသားစု၀င္မ်ား အေပၚတြင္ မီွခို အလုပ္ျဖစ္ေနၾကျပန္သည္။
ေနျပည္ေတာ္တြင္ လူဦးေရ ၁ သန္းနီးပါးမွ် ႀကီးထြားလာႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို႔ခ်ဲ႕ထြင္လာျခင္းအေပၚ ေဒသခံ ျပည္သူမ်ားက အလားအလာေကာင္းမ်ား ရိွလာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႔တြင္ ျဖစ္မလာခဲ့ပါ။ ၀င္ေငြခပ္ျမတ္ျမတ္ရႏိုင္မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္သ ို႔ ေျပာင္းလာခ့ဲၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ျပန္ထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ဆက္ေနရန္ ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ထားသူ အမ်ားစုမွာ ဆက္လက္ အသက္ရွင္ႏုိင္ေရးအတြက္ အားထုတ္႐ုန္းကန္ေနၾကရသည္။
“ဆိုင္ခန္းငွားခ ဆက္ၿပီး ေပးစရာမရိွေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ က်မဆိုင္ကို ပိတ္ပစ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတယ္” ဟု ေနျပည္ေတာ္ ေစ်းအတြင္း လက္၀တ္ရတနာ ေရာင္းသူတဦးက ေျပာသည္။
ေနျပည္ေတာ္မွ စြန္႔ခြာလိုျခင္း၏ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းတခုမွာ သူသည္ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးတဦး ျဖစ္ေနၿပီး စစ္အစိုးရ လွ်ဳ႕ိ၀ွက ္ ဖံုးကြယ္ထားသည့္ လူမ်ဳိးေရးခဲြျခား ဆက္ဆံမႈ မူ၀ါဒ၏ သားေကာင္ တဦးျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
“ေနျပည္ေတာ္ကို တ႐ုတ္မရိွတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္ရမယ္လို႔ အာဏာပိုင္ေတြက ေျပာထားတယ္” ဟု ရွမ္းတ႐ုတ္စပ္ အသားကင္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္တဦးက ေျပာျပသည္။
“က်ေနာ့္ဆိုင္ဆို အပိတ္ခံရတာ ၂ ခါရိွၿပီ။ ဆိုင္ျပန္ဖြင့္ခြင့္ရဖို႔ အာဏာပိုင္ေတြကို လာဘ္ထိုးရတယ္” ဟု သူကဆိုသည္။ သူႏွင့္ စကားေျပာေနစဥ္တြင္ အနီးနား စားပြဲတခု၌ စစ္အရာရိွအုပ္စုတစု စကားေျပာ၊ ရယ္ေမာပြဲက်ကာ ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေသာက္ေနၾကသည္။
ေနျပည္ေတာ္သည္ လူငယ္မ်ားအတြက္ ေနရာတခုလည္း မဟုတ္ျပန္ေပ။ ေရဆင္းစုိက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဒုတိယႏွစ္ၿပီးလွ်င္ ေက်ာင္းမွထြက္၍ က်န္ရိွေသာ ႏွစ္မ်ားအတြက္ ေက်းလက္ေဒသမ်ားတြင္ လက္ေတြ႔ကြင္းဆင္းရမည္ဟု ညႊန္ၾကားထားေၾကာင္း ၾကားသိခဲ့ရသည္။
“က်ေနာ္စာသင္တာကို မရပ္ခ်င္ဘူးဗ်ာ၊ တကၠသုိလ္မွာပဲ ၄ ႏွစ္ျပည့္တဲ့အထိ ၿပီးျပည့္သြားေအာင္ဆက္တက္ခ်င္တယ္” ဟု စိုက္ပ်ိဳးေရး ေက်ာင္းသားတဦးက ေျပာသည္။
ယင္းညႊန္ၾကားခ်က္ ထုတ္ျပန္ျခင္းမွာ အစိုးရက ေနျပည္ေတာ္အနီးတ၀ိုက္တြင္ ႏိုင္ငံေရး ထက္သန္ေသာ လူငယ္ အေရအတြက္ကို ကန္႔သတ္ေလွ်ာ့ခ်ရန္ တမင္လုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုေက်ာင္းသားမ်ားကျမင္ေနၾကသည္။ “တကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသားအမ်ားႀကီးရိွေနရင္ တေန႔ေန႔ အံုႂကြမႈျဖစ္မွာ အာဏာပိုင္ေတြက စိုးရိမ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ကို ၾကည့္မရဘူးဆိုတာ သူတို႔သိတယ္”ဟု ေက်ာင္းသားတဦးက ေျပာခဲ့သည္။
စစ္တပ္က အမိန္႔ႏွင့္ ေမာင္းထုတ္ေနသည့္အတြက္ ယင္းတို႔ေက်းရြာမ်ားမွ ထြက္ခြာေပးခဲ့ရေသာ ရာႏွင့္ခ်ီသည့္ မိသားစုမ်ားသည္လည္း အမိုးအကာမဲ့ဘ၀ျဖင့္ ေနထိုင္ေနၾကရေသာေၾကာင့္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ အိုးအိမ္မဲ့လူတန္းစားမ်ား ေပၚေပါက္လာျပန္သည္။ မေလာက္မငွေသာ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ က်ပ္ ၁၀သိန္းမွ သိန္း ၂၀ ခန္႔သာေပးၿပီး ႏွင္ထုတ္ ခံခဲ့ၾကရသည္။ ဤပမာဏမွာ အိမ္သစ္တလံုး ေဆာက္လုပ္ရန္အတြက္ ေလာက္ငွျခင္း မရိွပါ။ လယ္သမားအမ်ားစု သည္လည္း စစ္တပ္က ယင္းတို႔ေျမေပၚမွ ေမာင္းထုတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းမႈမ်ား ဆံုးရံႈးခဲ့ရေလသည္။
“ေနျပည္ေတာ္ဆိုတဲ့ နာမည္က က်မပါးစပ္ထဲမွာေတာ့ ခါးၿပီးက်န္ခဲ့တယ္” ဟု အမ်ဳိးသမီးတဦးကသူ၏ တ၀က္တပ်က္ ေဆာက္လက္စ အိမ္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာျပခဲ့သည္။
ေအာက္ေျခတန္း ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ခံျပည္သူအမ်ားစုကဲ့သုိ႔ပင္ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေနထိုင္ရသည့္ဘ၀ အေပၚ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔ ေနၾကသည္။
“က်မမိသားစုကို သတိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို က်မ ဒီကို မေခၚခ်င္ဘူး။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဒီေနရာက က်မမိသားစုအတြက္ ေႏြးေထြးမႈ ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ က်မကေလးေတြကို ျပည္သူေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာပဲ ႀကီးျပင္းေစခ်င္တယ္” ဟု ညေနခင္း မီးဆိုင္းမ်ားေအာက္တြင္ ျဖာထြက္ေနေသာ ေရပန္းကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း အစိုးရ၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးတဦးက ေျပာျပသည္။
မင္းခက္ေမာင္ေရးသားသည့္ Capital Blues ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
The article from:
Burma Star Online News Letter No.6
No comments:
Post a Comment